به نقل از «پول نیوز»

معرفی تعدادی از جت‌های جنگنده نیرو‌های مسلح/ ایران شانزدهمین ناوگان بزرگ جت جنگنده در جهان

تاریخ انتشار: ۱۲ آبان ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۰۱۸۶۲۰

عرصه هوایی به‌عنوان یکی از مولفه‌های اقتدارآفرین برای ایران نیازمند هواپیما‌های به‌روز و مدرنی است که بتواند امنیت کشور را تامین کند. نیرو‌های مسلح جمهوری اسلامی ایران چندین سال است با توجه به تهدیدات موجود در پیرامون ایران اسلامی و فرامنطقه‌ای اقدام به طراحی، ساخت تجهیزات جدید، نوسازی و حتی بهینه سازی تجهیزات اقدام کرده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

عرصه هوایی به‌عنوان یکی از مولفه‌های اقتدارآفرین برای ایران و سایر کشور‌های جهان نیازمند هواپیما‌های به‌روز و مدرنی است که بتواند امنیت هر کشوری را تامین کند.

نیرو‌های مسلح جمهوری اسلامی ایران به دلیل تحریم‌های ظالمانه آمریکا از سال‌های ابتدایی انقلاب اسلامی به سوی خودکفایی رفت. این فعالیت‌ها در نیروی هوایی ارتش نیز به مرور و از همان ابتدا آغاز شد و تا امروز هم تداوم داشته است.

ایران دارای ۵۴۱ هواگرد نظامی است که ۱۹۶ فروند جت جنگنده/رهگیر و ۹۴ هواپیمای آموزشی را شامل می‌شود. ناوگان جت جنگنده ایران شانزدهمین ناوگان بزرگ در جهان محسوب می‌شود همچنین در اختیار داشتن هفت هواپیمای سوخت‌رسان ایران را از این نظر در رده هفتم جهان قرار می‌دهد.

در جنگ‌های امروزی نبرد‌های تن به تن جای خود را به جنگ‌های از راه دور و تجهیزاتی داده است. از ادوات نوین جنگ یا دفاع از منطقه، هواپیماهای نظامی هستند که با توجه به قابلیت‌هایی مانند مسافت قابل پرواز، انعظاف پروازی، حداکثر سرعت، رادار گریزی، قابلیت حمل انواع مواد انفجاری و سایر مواد دست یک طرف جنگ را بالا می‌برد، اما کشور ما چه هواپیماها و جت‌های جنگی دارد. در ادامه به تعدادی از آن اشاره می‌کنیم.

آذرخش

این جنگنده بر پایه F۵ ساخته شده است و اساس آن F۵‌های دست دوم کشور اتیوپی هستند. این پرنده در ایران مجهز به سامانه هشداردهنده راداری، پرتاب کننده شراره، رادار گرف و سامانه اچ یو دی شده است. از این سامانه تاکنون در میدان عمل واقعی استفاده نشده است، اما می‌توان نحوه کارکرد آن را در مانور نظامی برگزار شده در کشورمان مشاهده کرد.

اگرچه سیستم این جنگنده کمی قدیمی است، اما هنوز کارآیی و قابلیت خود را دارد.

جت آموزشی سیمرغ

این جنگنده در واقع همان F۵ تک سرنشین است که با افزوده شدن یک کابین اضافه در پشت آن تبدیل به یک هواپیمای آموزشی برای ایران شد  و از این هواپیما تنها برای کاربرد‌های آموزشی استفاده می‌شود و به‌دلیل قدیمی شدن تکنولوژی و نبود امکانات و قابلیت‌های به‌روز نظامی در آن امکان حضور در جنگ و نبرد واقعی را ندارد. از مزایای این جنگنده می‌توان به قیمت ساخت پایین، در دسترس بودن قطعات یدکی، کارکرد آسان و ساده آن اشاره کرد.

صاعقه

این جنگنده ابتدا قرار بود مشابه F۱۴ تامکت ۲ سرنشینه و ۲ موتوره باشد، اما در نهایت بر پایه F۵  ساخته شد که دارای ۲ سکان عمودی V شکل است. این جنگنده دارای سامانه هشداردهنده راداری HUD درون کابین، پرتاب‌کننده شراره، رادار ارتقا یافته و سامانه ناوبری جنگی اشاره کرد. این جت از اولین نسخه بمب افکن‌های ایرانی است که قابلیت مانور و عملکرد مناسب جنگی را نشان داده است. نخستین پرواز این جنگنده در سال ۲۰۰۴ انجام شد و پس از آن در سال ۲۰۰۷ اولین رونمایی خود را با موفقیت پشت سر گذاشت. نسخه دوم این جت نیز با نام صاعقه ۲ در سال ۲۰۱۵ از سوی ارتش رونمایی شد.

جت جنگی کوثر

این جنگنده هم بر پایه F۵ طراحی شده است، اما نکته مهم و قابل توجه آن طراحی و ساخت کامل بدنه در ایران است. موتور آن موتور بومی اوج است که آن هم بر اساس موتور G۸۵ F۵ ساخته شده است. این پرنده کابین دیجیتال یا نمایشگر‌های رنگی دارد و به دو مدل تک سرنشین و ۲ سرنشین تولید شده است و با توجه به بهای ۲۰ میلیون دلاری هر فروند از این هواپیما از آن تنها برای مانور‌های رسمی و میادین جنگی استفاده می‌شود.

این جت جدیدترین محصول صنایع هوایی ایران نیز محسوب می‌شود که در سال ۹۷ رونمایی شد. تا به حال و طبق آخرین اخبار ۳۲ فروند از این هواپیما ساخته شده و خط تولید همچنان به دنبال به‌روزرسانی و تولید بیشتر از این جنگنده است.

مهم‌ترین مزیت پروژه ساخت جنگنده بومی کوثر را می‌توان حضور شرکت‌های دانش بنیان و دانشگاه‌های صنعتی کشور در آن دانست. در این پروژه ۱۰ دانشگاه کشور به همراه ۷۲ شرکت پیمانکار، ۴۴ شرکت تامین کننده و ۶۳ شرکت دانش بنیان همکاری داشتند. 

قاهر ۳۱۳

قاهر ۳۱۳ نام یک جنگنده با سرنشین بود که نمونه اولیه آن بیش از ۱۰ سال قبل با حضور رئیس جمهور وقت و با ماموریت پشتیبانی نزدیک هوایی رونمایی شد. طول قاهر ۳۱۳، ۱۴ متر و عرض آن ۵ متر عنوان شد که این جنگنده یک هواپیمای یک موتوره تک سرنشین بود که در زمان رونمایی آن عنوان شد این جنگنده دارای سطح مقطع  راداری کم است و در بدنه آن از مواد پیشرفته استفاده شده بود همچنین عنوان شده است این جنگنده قادر است از انواع تسلیحات بومی استفاده کند و قابلیت پرواز در ارتفاع پست را نیز دارد.

۵ سال بعد در فروردین سال ۹۶ فیلمی از تاکسی نمونه جدیدتری از این جنگنده مجهز به ۲ موتور و یک دوربین نظارتی زیردماغه هواپیما منتشر شد. در سال‌های گذشته چندان خبری از این جنگنده نبود تا اینکه خبر تولید نمونه بدون سرنشین این جنگنده رسانه‌ای شد.

یاک ۱۳۰

یاک ۱۳۰ یک جت آموزشی رزمی است. هدف اصلی ساخت این جت، ساخت یک جت آموزشی بود، اما این هواپیما توان رزمی نیز دارد و دارای جایگاه تسلیحاتی زیر بال حمل موشک فروسخ R۷۳ و بمب و راکت بر هدایت‌شونده و بمب هدایت اپتیکی ۵۰۰K است.

این جت در شهریور ۱۴۰۲ وارد نیروی هوایی ارتش کشورمان شد. این جت برای آموزش خلبانان جت سوخو ۳۵ خریداری شده است. این هواپیما‌ی جت مادون صوت است و فاقد رادار و یا سیستم‌ها تسلیحاتی مدرن و برد بلند است. وظیفه این جت عملیات‌های نظامی پیچیده نیست و وظیفه اول آن، آموزش و وظیفه دوم پشتیبانی هوایی نزدیک است و این جت عملا در دسته هواپیما‌های آموزشی قرار می‌گیرد.

منبع: پول نیوز

کلیدواژه: جنگنده جنگنده میگ جنگنده های امارات جنگنده نظامی جنگنده خیابانی جنگنده های ارتش ساخته شد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.poolnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پول نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۰۱۸۶۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سوخت گیری در آسمان چگونه و چقدر طول می‌کشد؟

نقش سوخت گیری هوایی را نمی‌توان در مدیریت عملیات‌های مدرن در میدان نبرد نادیده گرفت. توانایی سوخت رسان‌های هوایی در گسترش چشمگیر برد جت‌های جنگی، بمب افکن‌ها و هواپیما‌های راهبردی باعث می‌شود که نیروی هوایی به میزان قابل توجهی برای مدت زمانی طولانی‌تر در آسمان باقی بماند.

به گزارش روزیاتو، سوخت‌گیری هوایی شامل یک هواپیما، معمولاً یک جت جنگنده، بمب‌افکن یا هواپیمای ترابری است، که سرعت خود را با عامل سوخت رسان یکسان کرده و در ادامه مستقیمأ در پشت و زیر یک سوخت رسان هوایی حرکت می‌کند، در ادامه معمولاً این سوخت رسان یک شلنگ یا خط سوخت‌گیری در ارتفاع بالا را برای انتقال سوخت جت به هواپیمای ثانویه آزاد می‌کند. برای مثال، نیروی هوایی ایالات متحده، ده‌ها سوخت رسان یا تانکر هوایی را در اختیار دارد که از عملیات‌های جنگی در سراسر جهان پشتیبانی می‌کنند.

با گذشت زمان، نخبه‌ترین نیرو‌های جنگی جهان سوخت‌گیری هوایی را به یک هنر پیشرفته تبدیل کرده‌اند. بسته به نوع هواپیما، می‌توان این کار را در چند دقیقه انجام داد. در این مقاله به بررسی دقیق‌تر سوخت گیری هوایی می‌پردازیم و دقیقا بررسی خواهیم کرد که سوخت گیری هواپیما در آسمان در شرایط مختلف چقدر طول می‌کشد.

یک مرور کلی

قبل از بررسی فرآیند دقیق سوخت‌گیری هوا به هوا، مهم است که جزئیاتی در مورد خود سوخت رسان‌هایی هوایی بدانید. در حالی که بسیاری از نیرو‌های هوایی از پلتفرم‌های سوخت گیری هوا به هوا استفاده می‌کنند، نیروی هوایی ایالات متحده بدون شک گسترده‌ترین ناوگان سوخت رسانی هوایی را در اختیار دارد.

به طور سنتی، یک تانکر هوایی متشکل از هواپیمایی است که معمولاً از یک هواپیمای غیرنظامی مشتق شده است، هواپیمای که به شدت اصلاح شده تا امکان حمل و نقل مقادیر زیادی سوخت جت را فراهم کند. نیروی هوایی ایالات متحده تمام تانکر‌های هوایی زیر را در اختیار دارد:

این هواپیما‌ها همگی یک هدف منحصر به فرد داشته و برای سوخت گیری انواع مختلف هواپیما بهینه سازی شده اند. برای مثال، MC-۱۳۰J Commando II، عمدتاً با انجام سوخت‌گیری هوا به هوا برای هلیکوپتر‌ها و سایر روتور‌ها از نیرو‌های عملیات ویژه پشتیبانی می‌کند. تانکر‌های هوایی بزرگتر مانند KC-۱۳۵ Stratotanker در درجه اول برای سوخت گیری جنگنده‌های سنگین بهینه سازی شده اند.

فرآیند سوخت گیری هوایی

سوخت‌گیری هوایی فرآیند جدیدی برای نیروی هوایی ایالات متحده نیست، زیرا بیش از ۱۰۰ سال است که وجود دارد. اولین تلاش موفقیت آمیز برای سوخت گیری هواپیما در هوا در ۲۷ ژوئن ۱۹۲۳، درست دو دهه پس از اختراع پرواز سنگین‌تر از هوا توسط برادران رایت انجام شد. بر اساس ادعای وزارت دفاع ایالات متحده، دو ستوان یکم سرویس هوایی ارتش، ویرجیل هاین و فرانک دبلیو سیفرت، با منتقل کردن بنزین از طریق شیلنگ گرانش به هواپیمای دیگری که توسط کاپیتان لاول اچ. اسمیت هدایت می‌شد، یک هواپیمای دوباله ملخ دار را سوخت گیری کردند. این اتفاق بلافاصله چشمان نیروی هوایی را به پتانسیل سوخت گیری هوا به هوا باز کرد.

با این حال، این فرآیند به شدت شبیه سوخت‌گیری هوا به هوا نیست که در اوایل دهه ۱۹۲۰ انجام شد و امروزه شامل سیستم‌های بسیار پیچیده‌تری می‌شود. علاوه بر این، سطح دقت مورد نیاز برای خلبانان برای اجرای موفقیت آمیز مانور سوخت گیری هوایی، جای کمی برای خطا باقی می‌گذارد. توالی پیچیده‌ای که برای سوخت‌گیری لازم است، با قرارگیری دقیق هر دو هواپیما در مجاورت یکدیگر آغاز می‌شود، و اغلب جت‌ها فقط ده متر یا کمی بیشتر از هم فاصله خواهند داشت.

این کار تقریباً همیشه در فضای محدود هوایی انجام می‌شود تا از دخالت هر هواپیمایی در فرآیند سوخت گیری جلوگیری شود. دو نوع سیستم مختلف برای سوخت گیری هوایی وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. سیستم boom یا بازوی متحرک اولین سیستم است و شامل یک هواپیمای گیرنده است که به یک بوم دراز شده در پشت یک هواپیمای سوخت رسان متصل می‌شود، که اجازه می‌دهد تا یک خط بین دو هواپیما ایجاد شود. هنگامی که اتصال ایمن به دست آمد، سوخت تحت فشار از تانکر هوایی به جت دریافت کننده پمپاژ می‌شود.

سیستم دوم، سیستم کاوند و قیف است که در آن هواپیمای دریافت کننده یک کاوند را به داخل یک قیف که از نفتکش دراز شده است، هدایت می‌کند. این روش همچنین می‌تواند یک اتصال ایمن برای انتقال سوخت ایجاد کند. یک فرد متخصص به نام افسر سوخت‌رسانی هوایی (ARO)، تمام عوامل مربوط به انتقال سوخت را نظارت و کنترل می‌کند و حجم و سرعت سوخت را طبق نیاز هواپیما تنظیم می‌کند. یک سیستم دوربین پیشرفته راهنمایی‌های بیشتری را در شرایط دید کمتر فراهم می‌کند و هواپیما مدت کوتاهی پس از سوخت گیری هوایی، برای از سرگیری ماموریتی که قبلا انجام می‌داد ارتباط خود را با سوخت رسان قطع می‌کند. در نتیجه، جای تعجب نیست که ایر فورس تایمز در تحلیل سوخت‌گیری هوا به هوا در سال ۲۰۱۶، این فرآیند را «آشوب سازمان‌یافته» نامید.

برای هواپیما‌های بزرگتر، کل فرآیند معمولاً حدود ۱۰ دقیقه طول می‌کشد که برای بمب افکن‌های بین قاره‌ای مانند B-۵۲ Stratofortress استاندارد است. با این حال، برای جنگنده‌های کوچک‌تر، احتمالاً فقط نیمی از این زمان طول می‌کشد.

آینده سوخت گیری هوایی

آینده سوخت‌گیری هوا به هوا بدون شک مستلزم زمان سوخت‌گیری سریع‌تر و سریع‌تر خواهد بود، چیزی که مزیت قابل توجهی را در طول عملیات‌های جنگی ایجاد می‌کند. افزایش اتوماسیون این فرآیند به هدف بسیاری از نیرو‌های هوایی تبدیل شده است و ایرباس A۳۳۰ MRTT اولین هواپیمای سوخت رسانی است که سوخت‌گیری خودکار هوایی را معرفی کرد. این سیستم خودکار فرآیند سوخت گیری هوایی را با کاهش قابل توجه تعداد وظایف مدیریت شده توسط افسر سوخت‌رسانی هوایی ساده‌تر می‌کند. این سیستم یک فرآیند تشخیص تصویر پیشرفته‌ای را انجام می‌دهد تا موقعیت‌های فضایی هر دو هواپیما را به سرعت پردازش کرده و امکان تراز کردن سریع و دقیق یک خط سوخت گیری را فراهم کند.

بر اساس گزارش ها، این سیستم هنوز برای استفاده در طول روز تایید شده است که نشان از کارآیی فوق العاده اش دارد. اما نیاز به تحقیقات و تست‌های بیشتری وجود دارد تا اطمینان حاصل شود که توانمندی سوخت گیری اتوماتیک را می‌تواند برای شرایط آب و هوایی و دید نامناسب به کار گرفت.